Nie bycie takim jak inni jest Okej.

Moja terapeutyczna droga była bardzo wyboista.


Zaczęła się od mitingów DDA, po których czułam jak z każdym kolejnym spotkaniem, coś mi spada z pleców. i czuje się o niebo lżejsza.


Niestety, z przyczyn imigracyjnych musiałam terapie przerwać...


Po powrocie do Polski, znów pojawił się niedosyt. W końcu ziarenko zostało zasiane. A moja potrzeba zrobienia w końcu coś ze sobą silnie zakorzeniona...


Po drodze jednak pojawił się inny problem. Bo DDA często same piją albo wiążą się z osobą uzależnioną.
No....Ja się związałam.

Czuję moc, czuję siłę

właśnie dziś to poczułam...przełom...

h.u.j.o.w.o. byc DDA. córką alkoholika.

Zawsze pragnęłam miec córkę. Ale jak mnie ktoś zapytał to nie umiem odpowiedziec czemu...

I teraz gdy jest i patrzę na tą wielką miłośc jaka jest i wciąż rośnie pomiędzy małżem a córką to coś mi w środku pęka ...z radości, dumy, czułości...

I pojawia sie coś jeszcze - coś czego nie do końca nie umiem zdefiniowac...
Poczucie straty... :(

Wirus ... akceptacji?

Od pary tygodni czuję się jakby mi ktoś wirusa zaszczepił...
Niby nic się nie wydarzyło znaczącego...Życie biegnie swoim torem.. napisałabym spokój i cisza..
dzieci cudnie się rozwijają...
To już prawie rok jak uczęszczam na terapię... Jeszcze żadna nie dała mi takiego kopa. Udrożniła nowe ścieżki zachowań i reakcji...i nagle..nawrót...a może to jak w chorobie alkoholowej?
Bo współuzależnieni też mają swoje nawroty. ważne aby w odpowiednim momencie wyłapać te symptomy i reagować aby znów nie znaleźć się w czarnej dupie złych nawyków i zachowań ukształtowanych w dzieciństwie...
Pisałam już wcześniej, że jestem DDA...ale etap obwiniania rodziców za to jakie dzieciństwo mi zgotowali mam już za sobą. Za sobą mam etap zrzucania odpowiedzialności za swoje zachowania i czyny na "złych" rodziców.

I sama nie potrafię określić co mi jest...A może to tak jak w żałobie? Kolejny etap...
Najpierw niedowierzanie, złość, bunt, smutek, ... akceptacja...?
Mam wrażenie że jestem zawieszona gdzieś pomiędzy smutkiem a akceptacją...

Sama tłumaczę dzieciom, że kiedy się coś zaakceptuje, gdy nie można tego zmienić, żyje się łatwiej..
ale wiecie jak to jest...łatwo jest dawać rady innym , niż samej postępować wg tych zasad...

Wpis...bardzo osobisty...

"Żyła raz sobie mała dziewczynka. Jej życie nie było słodkie. W domu ojciec alkoholik.  Wieczne awantury. Krzyki. Co rusz była świadkiem brutalnych scen. Ojciec traktował mamę jak worek treningowy. Nigdy nie było wiadomo jak skończy się dzień…Awanturą czy jednak ojciec uśnie pijackim snem.

Dziewczynka nauczyła się zakładać najgorsze. Codziennie wyobrażała sobie. że ojciec znów przyjdzie pijany, ze będzie się o wszystko czepiał. Wiecznie gotowa, wiecznie czujna…

Nauczyła się też bronić mamę. Czasem uciekała z płaczem gdy widziała jak tata wyzywa mamę, ale gdy podnosił na nią rękę znajdywała w sobie siłę aby go złapać za ramie, próbując odciągnąć. Czasem krzyczała ile sił w płucach , aby przestał. Najczęściej wtedy gdy pięści lądowały na ciele jej mamy. Jej życie zdominowały strach, lęk o mamę.

Była też powierniczką ojca, gdy po napadzie szału, płakał jej, że to mamy wina, ze go sprowokowała. Musiała wysłuchiwać tych bzdet bo wiedziała, ze mama w tym czasie jest bezpieczna.