Czy mój mąż „na pewno” ma problem, czyli fikcja w zderzeniu z rzeczywistością…

Parę lat wstecz….

Co robiłam aby mój mąż nie pił?

Hmm, chyba wszystko…Ale od początku…

W pierwszym tygodniach uczęszczania na mitingi al-anon , w miaręupływu czasu, słuchając bliskich zwierzeń żon, matek alkoholików miałam mieszane uczucia. Czasem włosy stawały dęba, czasem kręciłam głową z niedowierzaniem.. Wszystko to spowodowało, że poniekąd zaczęłam bagatelizować picie swojego męża. .no przecieżu mnie nie jest tak źle. Czyściutki, zadbany, do pracy chodzi, bić nie bije, a nawet to częściej ja miałam ochotę mu przywalić, z dzieckiem na spacer pójdzie, przytuli…

Z czasem, kiedy pomału zaczęły mi opadać klapki z oczu zauważyłam, że picie męża zaczyna się już pomału wymykać z poza kontroli..zaczęło się od drobiazgów..Kończył się alkohol na imprezie – mój mąż pierwszy żeby dokupić,sam inicjował kolejki, przed każdą imprezą musiał wypić pifko, po każdej zakrapianej imprezie, kolejne pifko ze stacji, popił w sobotę, kaca na drugi dzień oczywiście leczył pifkiem, po jakimś czasie, zakrapiany weekend zaczynał się w piątek, a kończył w niedziele, najgorsze były poniedziałki, gdy trzeba było pójść po takim maratonie do pracy, ale od czego są urlopy na żądanie (tak więc na pytanie czy z powodu alkoholu mój mąż zawalał pracę, odpowiedź zawsze brzmiała – „nigdy!”,hehe), prosiłam aby pił mniej, to pił "mniej" przy mnie na Sali, by w trakcie imprezy wychodzićdo pobliskiego sklepu, napić się pifka, ale o tym nie wiedziałam wtedy i nie mogłam uwierzyć tak szybko upijał się „jednym” drinkiem, ehh..

I to co kiedyś było normalne zaczęło przybierać na sile. Nagle "normalne" picie stało się piciem ostrzegawczym, potem zaczęło się zbliżaćdo fazy krytycznej (warto poczytać TU)

Zaczęły się jego kłamstwa, manipulacje, picie ukradkiem…

Co robiłam aby nie pił? Wszystko…piłam z nim, aby mnie j wypił (totalna głupota!), wylewałam alkohol do zlewu, wyrzuciłam kieliszki z domu, przestałam z nim chodzić na imprezy, a nawet zapisałam go na przymusowe leczenie (kolejny banał – nie ma czegoś takiego jak przymusowe leczenie), owszem była sprawa w Sądzie, zaproponowano mu leczenie stacjonarne albo zamknięte, co m-c przychodził kurator, co m-c stawiał się w Sądzie, oczywiście trzeźwy, potem szedł na browarka….

Jedyne to czego nie potrafiłam wówczas to odciąć się emocjonalnie, pozwolić mu samemu dotknąć dna. Bo alkoholik nie przestanie pić dla mnie, dla Ciebie, dzieci.. On musi przestać pić dla siebie.. Ale to zrozumiałam dopiero na terapii dla współuzależnionych.. Samo al-anon mi nie wystarczyło…

cdn