Kiedy drugie dziecko czyli Jaka jest „najlepsza” różnica wieku?

Poważnie?

Nie mam bladego pojęcia kiedy przychodzi TEN moment na urodzenie drugiego dziecka… żeby było jasne. Proszę nie spodziewać się złotych rozwiązań bo takowych nie ma :P

U mnie ta potrzeba pojawiła się jak Syn po raz pierwszy „zganił” mnie za publiczne przytulenie – „Ale, mamo, koledzy patrzą”… :O

5 lat. Przedszkole…

Potem przeszkodą był rozwód…A więc brak…dawcy :P

Potem pojawił się „dawca”, ale ja już byłam na etapie wstępnych rozmów z lekarzem bo mu się moja szyjka nie podobała, więc zaproponował pobranie próbki. Gdy wspomniałam mu o marzeniach dotyczących drugiego dziecka mój ginekolog rzucił hasło „Pani Gosiu, do roboty”.  

Ja znam trzy stereotypowe "myślenia" co do planowanie drugiego dziecka :

- tzw. wersja hard - raz za razem, czyli im szybciej tym lepiej…czyli  namęczysz się za dwóch, a potem biba…najlepiej rok po roku…to prawie jakby mieć bliźniaki…ale co tam…pierwsza dwa (3,4,5?) lata wyjęte z życiorysu, a potem patrzysz jak pięknie się bawią, kłócą, psocą – ale najważniejsze – zajmują sami sobą, Matka ma czas dla siebie J

- wersja soft – najpierw odchować jedno…czyli będzie na tyle ogarnięte ok. 3,4 lata, gdy pójdzie do przedszkola, a Ty w tym czasie oddasz się kolejnym czynnością pielęgnacyjnym,  znaczy się urokom ponownego macierzyństwa, aby popołudniami móc sprostać oczekiwaniom przedszkolaka i jednocześnie zajmować się niemowlęciem.  Różnica na tyle nie za duża, że za 2,3 lata jest szansa, że znajda wspólny język. Kiedy Matka odpocznie…? Hmm ledwo złapie trochę oddechu po jednym, a już z drugim lata w brzuszku…no nie wiem, jak pierwsze pójdzie do szkoły, a drugie do przedszkola?..

- wersja „to już ostatni dzwonek” – czyli powiększająca się różnica wieku… Pierwsze – wychuchane, wypieszczone,  poświęcasz mu czas w 100%... I nagle pierwsze niewinne pytanie „Mamusiu, a dlaczego Ja nie mam siostry, ani brata?”… Więc wychodzisz ze swojej strefy komfortu posiadanie jedynaczki, jedynaka. Ale nawet się cieszysz. Bo po tylu latach przerwy po prostu NIE PAMIĘTASZ jak to jest mieć małe dziecko. Myślisz jak fajnie będzie przytulać, śpiewać kołysanki, czuć cudowny zapach skóry niemowlaka…A rzeczywistość ? A to sobie poczytacie wcześniejsze posty o Hanusi. Dodam, że teraz jest znacznie lepiej… :)

Mój Syn miał 7 lat jak został starszym bratem. Oczywiście był przez Nas przygotowywany. Mimo to się popłakał, że to będzie siostra. Tak bardzo marzył o bracie L…Na szczęście mu minęło.

Na początku się jej bał.. Znaczy się jej płaczu… Bo malutka dużo płakała. Szczególnie w nocy. Pewnie kolki, albo adaptacyjne jak to mówił pediatra, w owym czasie…

A potem chciał ją wziąć na ręce … zaczęły pojawiać się zalążki bratniej miłości…

 

 

Teraz jest różnie… Hanka ma 1,5 roku. Wiadomo co to za etap. Chodzi, biega, ściąga, otwiera, wyrzuca, testuje na głowie, drze. Brat musi się pilnować, a szczególnie plecaka i swoich książek do szkoły. Jego zabawki, gry są wysoko. Bo mogłaby pogryźć, połknąć.

Za to w brata wpatrzona jak … sroka w gnat J

I mimo tak dużej różnicy wieku potrafią się ze sobą bawić, a raczej wygłupiać. Bo brat to najlepszy „zwierzak” pod słońcem, zaraz po tatusiu. Na kolanach jest psem, koniem, można mu wchodzić na grzbiet i wtedy jest się księżniczką na pięknym rumaku :PP

I ma fajnych kolegów. Którzy mu zazdroszczą takiej słodkiej siostrzyczki.  Ale czasem trzeba zamknąć pokój, aby Syn w spokoju lekcje odrobił. I jest płacz, pukanie w drzwi. Trudno, musi wiedzieć, że brat tez potrzebuje prywatności, przestrzeni…

I jest nieocenioną pomocą gdy Matka musi obiad ugotować, posprzątać czy po prostu z toalety skorzystać…znacie to z autopsji, że matki to nawet w toalecie nie mają życia z takimi maluchami…

Generalnie na nasze potrzeby jest fajnie. Szczerze polecam…(żeby nie było, że post sponsorowany przez syna lub córkę, hehe).

Choć czasem rodzice by chętnie odpoczęli. Od tej „uroczej” dwójki. I czasem im się udaje. Wyrwać na randkę. Czasem mokrą. Ale co tam. Ważne że są chęci J

Ja opisałam z własnej perspektywy. Nie wspomniałam tu ani słowem o innych ważnych czynnikach wpływających na podjęcie decyzji o urodzeniu drugiego dziecka typu : kwestie materialne, zdrowotne, rodzinne…Np. moja koleżanka zdecydowała się na drugie dziecko po 2 latach, bo jej mama obiecała jej opiekę  „pókim jeszcze zdrowa, potem nie wiem co będzie” – też to jest jakiś argument.

A jak to jest u Was?

Planujecie drugie? Macie już 2,3,4? Da się żyć? J