Być sobą...

Wczoraj byliśmy na ping-pongu.
Ja, Michał i jego dwóch kolegów. Obu odprowadziliśmy pod sam dom.
W drodze powrotnej Syn zwrócił mi uwagę czy mogłabym się nie wygłupiać, bo jeden z jego kolegów, coś mu wulgarnego szepnął do ucha odnośnie mojego zachowania.
Najpierw zapytałam go czy gdyby sytuacja była odwrotna i mama jego kolegi tak się wygłupiała, albo powiedziała coś śmiesznego w jej mniemaniu to czy tez by tak zareagował.
Odpowiedział, że nie. Albo by się uśmiechnął pod nosem, albo przewrócił oczami.
I reszta nie miała znaczenia. ucieszyłam się , że nie wychowałam chama.


Zapytałam go również, czy peszyło go moje zachowanie, czy chamska odzywka kolegi pod moim adresem?
Raczej to drugie...


Wiem, że to nie tylko dlatego, że wiek trudny się zaczyna, ale zazwyczaj "starzy"
(czytaj Rodzice :) są dziwni, inni, niezrozumiali dla młodzieży. I okej. Nie mam z tym problemu.


To że Syn zwrócił mi uwagę, z jednej strony było miłe. Mógł przecież żartować z kolegą. A jemu było przykro, że On się ze mnie nabija.


Próbowałam wytłumaczyć synowi, że jeszcze się taki nie narodził co by wszystkim dogodził...
I że mimo wszystko warto być sobą.
A na drugi raz, jeśli nie podobało mu się zachowanie kolegi to niech się zapyta "czy ma z tym problem? nikt na siłę go nie ciągnie aby szedł z nami"....