Upiorne poranki

Pamiętam błogosławiony stan rzeczy gdy do Hani przychodziła Niania, a Ja jak na skrzydłach pędziłam do pracy…WRÓĆ…spokojnie jechałam do pracy, móc dodatkowo zahaczyć o sklep, zrobić zakupy i móc zalogować się przed ósmą na stanowisku pracy.

O jakże tęsknie do tych czasów. Obecnie mam rano mówiąc obrazowo – ARMAGEDON.

Szeroki wachlarz moich umiejętności negocjacyjnych jest totalnie olewany. I tak kończy się nerwami, krzykiem, ciągłym pospieszaniem, szantażem emocjonalnym.

A kiedy w końcu uda się dobudzić, zmusić do porannej toalety, schody zaczynają się przy ubieraniu. Zapobiegawczo, dzień wcześniej szykuje młodej ubranie, tylko po to by wszystko zmienić. To jeszcze pal licho. Zapas czystych ciuchów mam. Kolejny opór przy ubieraniu zimowych rzeczy. A tu już nie jest tak wesoło. Zazwyczaj ubieram się pierwsza, aby potem spocona jak świnia negocjować wybór butów, czapki, kurtki, zmuszać do założenia rękawiczek.

Wychodzimy na dwór. Ach jaka cudowna aura. Biało wszędzie, ślisko wszędzie, ACH.. nikt nie zdążył odśnieżyć chodników, ani parkingu. Znów wspaniała zima przyszła z zaskoczenia. Jak co roku. Kto by się jej spodziewał w styczniu? ? ?

Ale to tylko kolejny próg pod nogi, który oddala mnie do pojawienia się w  pracy punkt ósma. Odśnieżanie auta, trzy zdrowaśki przed uruchomieniem silnika, może odpali, może nie (we wtorek nie odpalił, skubany). I jedemy…powolutku, co by komuś w dupę nie wjechać, bo przecież na ulicach też ślisko jak cholera.

I tak toczy się toczy dzień za dniem.

Mogłabym napisać po prostu … nie cierpię poranków…ale to nie prawda..bo jeszcze nie cierpię wieczorów, gdy próbujemy Hankę położyć spać i choćby nie wiem co, nie zaśnie przed 21. Tylko gdybyśmy nie robili rytuałów od 19 to strach pomyśleć co by było. Szła by spać o 23?

tak było jeszcze tydzień temu u nas..a dziś biało