Chora dusza to chore ciało....

Wierzę w stwierdzenie, że gdy choruje dusza to choruje nasze ciało.

Że nasze niezaspokojone potrzeby prędzej czy później „wyjdą” w postaci jakieś choroby.

Może to być nowotwór, a może „tylko” angina…

Przed urodzeniem Hanki, miałam taki okres ok. 2-3 lat gdy chorowałam dużo.

Częste infekcje gardła, zapalenie oskrzeli, wieczny kaszel, w końcu alergia na większość pyłków z powietrza.

Przeczytałam gdzieś, i obecnie gorąco w to wierzę, że choroby gardła biorą się z… niewypowiedzianych emocji…gdy chcemy coś powiedzieć, zaprotestować, mieć inne zdanie, a zamiast tego blokujemy się, czujemy gul w gardle…i suma summarum … nie wypowiadamy się…

A stłumione emocje…zostają…i znajdują ujście w atakowaniu np. gardła…

Alergia – pojawiła się w moim życiu gdy moja odporność organizmu bardzo spadła…

Zaczęłam łapać wszystkie świństwa z powietrza…prawie wylądowałabym na oddziale gruźliczym, ale w końcu pomogły sterydy…trzeba było „chemii” aby powstrzymać moje dolegliwości …

Wierzę w to, że choroba jest sygnałem z ciała, że czas na zmianę…

Największa częstotliwość moich zachorowań przypadła na okres konfliktów w pracy (de facto nowej), a potem po rozwodzie…

Więc, tak moja dusza chorowała, zaczęłam się zamykać w sobie, coraz większy stres powodował, iż nie umiałam się cieszyć z tego co mam, wręcz przeciwnie rozkładałam każdą trudną sytuacje na czynniki pierwsze…

Żyłam  w stresie, chodziłam do pracy, którą nienawidziłam, dodatkowo weszłam w etap tzw. „złośliwości” po rozwodowych, ze strony byłego męża, gdzie nasze dziecko stało się najlepsza kartą przetargową aby dosrać matce…było mi przykro, że im bardziej się starałam aby ich kontakty były częstrze tym (wierzyłam naiwnie, że to rodzice się rozwodzą, a nie rodzice z dziećmi) coraz więcej było akcji typu „dziś nie mogę”, „dziś mi nie pasuje”…chciałam mieć ustabilizowaną strefę regularnych kontaktów, ale wystarczyło, że mój były dowiedział się , że na czas jego widzenia z dzieckiem planuję wyjście, zawsze mogłam liczyć na telefon pt „jestem chory, nie mogę” albo po prostu się nie pojawiał…bardzo to przeżywałam i odcierpiałam…

Wówczas ratowałam się  wszystkimi dostępnymi „technikami” :

• Dużo ćwiczyłam
• Jadłam gorzką czekoladę
• Chodziłam na masaże relaksacyjne
• Dużo rozmawiałam z najbliższa przyjaciółką
• Oglądałam tylko lekkie filmy, romantyczne i komediowe…i tu specjalne podziękowania dla twórców serialu „Brzyduli” – nikt mi tak nie poprawiał humory jak teksty Małgosi Sochy J)
• Szukałam też pomocy na różnych warsztatach (często nietrafionych, a nastawionych na wyciągnięcie kasy od takich „zagubionych duszyczek”)
• Weekendy starałam się spędzać aktywnie z dzieckiem, aby nie „myśleć” za dużo…
  To są pomagacze na wyciągnięcie ręki. Nie wahałam się skorzystać z pomocy terapeuty i tabletek, gdy czułam, że ze mną źle…taki instynkt samozachowawczy
• 
  
• Jak mi się udało?
• 
  
• Myślę, że poniekąd wszystkie te w/w rzeczy pomagały mi pływać na powierzchni, ale najbardziej pomogła ZMIANA…
  Zmiana mojej sytuacji życiowej…
• Pogodzenie z małżem. Jego terapia.
• Narodziny drugiego dziecka i nagła zmiana priorytetów (znienawidzona praca, nagle okazała się wybawieniem, od dość wymagającego dziecka – kolki, ząbkowanie, 24h na cycu) – odetchnęłam, więc do pracy wracałam jak na skrzydłach, nagle przestało mi przeszkadzać, że koledzy zachowują się tak, a nie inaczej,  nabycie umiejętności powiedzenia co czuje, nawet jeśli zostanie to wyśmiane, skrytykowane , co za tym idzie większy dystans do siebie i innych.
• Znalezienie pasji – czyli blogowanie (choć śmieje się, że nagle brakuje mi czasu aby oddać się temu w pełni), poznanie wielu cudownych bloggerek, i ich historii, inspirowanie się ich dziełami, wirtualnym wsparciem
• Terapia ukierunkowana obecnie na cel. W nurcie hasła „życie jest proste – nie komplikuj”.
  Bo są różne terapie. W zależności czego potrzebujemy : czy rozprawić się z przeszłością, czy terapia DDA, więcej na ten temat znajdziecie TU
  Czemu o tym piszę?
  Bo wierzę, że dzielenie się swoim doświadczeniem ma najlepszy FEEDBACK…
  Bo mnie też pomagają „wasze historie” aby móc cos zrozumieć, przerobić, zmienić , naprawić…
  Mówi się w „zdrowym ciele, zdrowy duch”…może i tak…ale najważniejsze jest to co czujemy i jak się z tym czujemy i czy to jest dla nas dobre i co mogę z tym zrobić aby było lepiej… J