Kiedy przestać naciskać.

Nigdy nie byłam rodzicem, który swoje oczekiwania lokował w dziecku…

Ale za to dawałam możliwości.

Nauka języków, karate, taniec, basen, szachy, piłka nożna…

Dopóki sprawiało przyjemność woziłam…Gdy stawało się obowiązkiem, odpuszczałam.

Choć nie zawsze.

Od wielu lat uczyłam syna radzenia sobie z przegraną. Zaczęło się od gier planszowych. W domu.

Czasem kończyło się rzuconą kostką, rozwaleniem pionków na planszy, ucieczką z płaczem…

Później było lepiej, tzn. niczym już nie rzucał, choć zdarzało się nie dokończyć partii…

Nie naciskałam.

Tylko raz, ze ściśniętym sercem, ale matczynym wsparciem kibicowałam aby się nie poddawał i grał dalej :

Zawody szachowe. Zaczął w wieku 5 lat. Zaczęliśmy jeździć na zawody. Nie był orłem, ale lubił grać w szachy. Takie zawody to fajna okazja na poznanie nowych kolegów, technik gry, ale też duży stres.

Czasem trwały dwa dni.

Kiedy wygrywał przybiegał uśmiechnięty od ucha do ucha. Kiedy przegrywał, trzęsła mu się broda. Chciał jechać do domu. Serce mi się krajało, ale próbowałam go zachęcać aby wytrwał. Żeby próbował znaleźć coś dobrego w tej sytuacji. Aby cieszył się z wygranych. Że jestem z niego dumna, że mimo że gra pod presją z najlepszymi, nie poddaje się. Na drugi dzień wstawał pełen wiary we własne siły. Nawet jeśli w miarę upływu dnia jego zapał gasł… Często wracamy do tych chwil. Do dziś potrafi czuć satysfakcję, gdy wspominamy jego przygodę z szachami.

Zapisałam go na basen. I nie dla tego, że jego mama jest po AWF :).  Męczyło mnie to, że każde umycie włosów kończyło się płaczem, bo kropelka wpadła mu w oko. Nie potrafiłam zrozumieć jego zaparcia i niechęci do wody. Ale zaczął się sezon basenowy w szkole. Bakcyla nie złapał. Ale mimo, że nigdy nie został rekinem, zwolnień pisać nie musiałam. Jeździł z klasą systematycznie.

W wakacje wzięłam sprawy w swoje ręce. Zaproponowałam mu indywidualną naukę pływania.

Zgodził się aczkolwiek niechętnie. Za to do dziś nie zapomnę, jego niesamowitej frajdy i poczucia szczęścia gdy po pierwszych zajęciach sam zanurzał głowę w wodzie. Nurkował, wygłupiał się.

Poszliśmy za ciosem. Zapisaliśmy go na naukę pływanie z trenerem. I wtedy zauważyłam iż zapał do pływania gasł z każdym treningiem. Nie potrafił się odnaleźć wśród innych dzieci. Blokowały go nowe zadania. Mimo, że nauka była indywidualna, na torze uczyło się kilkoro innych dzieci.

Mimo to nie poddawał się. Wracając do domu zawsze rozmawialiśmy o tym co nie tak poszło na basenie, czego nie rozumiał, co go krępowało czy blokowało w wykonaniu zadania.

Przyszedł jednak taki moment gdy w każdy piątek na wieść że jedziemy na trening Syn – smutniał.

Nie miał już tych iskierek w oczach. Odbyliśmy rozmowę. Powiedziałam mu otwarcie o swoich marzeniach, o tym że ważne jest aby umiał pływać, aby czuć się bezpiecznie na basenie, czy innych kąpieliskach, o tym że ważne jest aby miał ruch, ale nic na siłę. Chciałabym aby wiedział, że warto próbować aby za szybko się nie poddawać, ale z drugiej strony angażować się w coś co nie sprawia przyjemności, wręcz przeciwnie przynosi stres i zniechęcenie to czasem warto odpuścić.

Oczywiście nie przyszła mi łatwo taka rozmowa. Chciałbym aby był ambitny, aby niepowodzenia go nie zniechęcały, aby za parę lat nie powiedział mi „Mamo, mogłaś mnie nie wypisywać, mogłaś nie odpuszczać”…a drugiej strony chciałam aby wiedział, że ma moje wsparcie gdy nie chcę robić rzeczy, które na ten czas nie dają mu satysfakcji…

Chcę uczyć go odpowiedzialności, pomóc mu w kształtowaniu charakteru. Cienka granica jest pomiędzy szacunkiem do wyboru dziecka, a matczyną troską czy sobie poradzi. Jaką lekcję z tego wyciągnie czas pokaże…