Poród - tylko dla ludzi o mocnych nerwach

Na czym to Ja??

Aha.. pozostało tylko rodzić.

Dwa miesiące przed planowanym porodem poszłam na zwolnienie…Było już mi coraz trudniej dźwigać te dodatkowe 20 kg.. tak, tak, dopóki nie odkryłam połączenia Grześków z pączkiem i zaprzestałam aerobic w wodzie dla ciężarnych moja waga rosła proporcjonalnie do upływającego czasu.

Z racji pracy w innym mieście, nieobecności małża, podjęłam decyzję że na czas porodu i macierzyńskiego wrócę w rodzinne strony…

I zamieszkałam w bloku na czwartym piętrze (w dalszej części my story to będzie miało znaczenie )

u … teściowej. Nie pytajcie czemu nie wybrałam mieszkania z rodzicami…ehh.

Jako, że to mój pierwszy był poród postanowiłam nieco się „podszkolić” w temacie.. za późno już było na szkołę rodzenia, więc katowałam się poradnikami. Nie miałam wówczas „wsparcia” w internecie bo go po prostu nie miałam.

Żyłam w błogiej nieświadomości o cudzie porodu, gdzie moje jakiekolwiek obawy były gaszone przez moją mamę „Miliony kobiet dają radę, Ty też dasz”… tiaaa

 

Nie mniej jednak niepokoiła mnie jedna rzecz… Skurcze… wielka niewiadoma…

O ile odejście wód raczej bym nie przegapiła, o tyle skala i natężenie skurczy nie byłam w stanie objąć swoją wyobraźnią…

W 9 m-cu przyleciał małż.. Pierwszy tydzień urlopu zszedł nam na koniecznych dziecięcych zakupach. Początek drugiego wzbudził we mnie lekki stresik, że cała akcja porodowa zacznie się jak on…wyjedzie…

Więc kiedy będąc w toalecie zauważyłam skrzep krwi rzuciłam hasło „Jedziemy do szpitala”…

A tam zonk… Mieliśmy fuksa bo nie było „kolejki”…Najpierw ordynarne golenie maszynką, której ostrość pozostawiała wiele do życzenia (dziewczęta, jeśli zdążyta golcie się, najlepiej depilacja a’la brasilia), potem spisywanie danych (wtedy naprawdę można urodzić), zostawienie wszystkich dokumentów (dowód osobisty, książeczka ciążowa), przebranie w piżamkę, wózek i heja na górę (w naszym szpitalu porodówka jest na ostatnim II piętrze)…

A tam kolejny zonk…okazało się, że odpadniętym skrzepem było tzw. Czop, który odpada zazwyczaj 2 dni przed porodem. W sumie mogłabym wracać do domu, ale wiecie, miałam swoje plany, zresztą dość dosadne lekarskie badanie krocza spowodowało iż miałam wrażenie, że naprawdę zaraz urodzę… Więc – zostałam… Najpierw czekaliśmy sobie w spokoju na skurcze, później postanowiono zrobić mi lewatywę (szczerze?, to była najprzyjemniejsza rzecz z „porodu”, ale stanowczo za wcześnie mi ją zrobili) a kiedy lekarz zniecierpliwiony niezmiennym rozwarciem 2cm, postanowił pomóc naturze i dostałam zastrzyk z… oksytocyną…

I teraz wszystkie ciężarne proszę o opuszczenie Sali bloga…

Jeśli kiedykolwiek ktoś zdzielił Was kijem po plecach , poprawiając w brzuch, i robił to w przerwach co 5 minut to wierzcie mi, teraz wiecie co to są tzw. skurcze krzyżowo-brzuszne…

Potem było gorzej…bo częściej…teraz po latach wiedziałabym, że jak są skurcze trzeba oddychać, bo wtedy dotleniamy dziecko, to może bym mniej darła papę i traciła energię na krzyk i stękanie, a więcej oddychała… (wiedziałyście, że w trakcie skurczy dziecko jest niedotlenione???) Ja nie wiedziałam – dowiedziałam się dopiero w szkole rodzenia, ale będąc w ciąży z drugim dzieckiem…

Fakt braku umiejętności oddychania plus silne skurcze miał diametralne znaczenie przy samej akcji porodowej… W karcie wyczytałam że nie liczy się pobyt w szpitalu (10h), ale moment od regularnych skurczy aż do urodzenia. U mnie to trwało 30 minut… Patrząc  z perspektywy, że drugie dziecko rodziłam 5minut, to było cholernie długie pół godziny..

To, że nie skończyło się cesarką zawdzięczałam jednej z położnej, która widząc jak się męczę i nie umiem kompletnie oddychać przeponowo, kazała mi oddychać jak pies…W końcu wysunęła się główka i nie czekając, aż znów przestanę przeć, złapano ją kleszczami (to akurat wiem od Małża, bo w karcie napisano poród naturalny, a to wyszło przy okazji jakieś imprezy, i porodowych opowieści, aż mi szczena opadła, bo ja tego nie wiedziałam, a On wszystko widział zza parawanu)….

I kiedy pozostało jeszcze urodzenia łożyska, co było pikusiem w porównaniu z wcześniejszymi przeżyciami dostałam dziecko na klatę (wspominałam o zbyt wcześniej lewatywie? Hmm) jakoś nie wpadli na to aby je obmyć…więc naprawdę się ucieszyłam jak zabrali Syna do badań, a ja mogłam w tym czasie…a nie, nie… w całym  tym aromacie potu i gów… czekałam aż lekarz mnie zaszyje… bo niestety mnie nacięli ( teraz podobno trzeba mieć zgodę pacjentki?).. to jak się do tego zabrał i jak skończył będzie niestety miało swoje konsekwencje później L…

Kiedy w końcu mogłam się przebrać (miałam nosa, że wzięłam na zmianę drugą) w czystą piżamkę zostaliśmy z Synem i Małżem sam na sam… były próby łapania cyca..marne…ale trzeba było bo siara, bo to najzdrowsze… a potem pożegnanie z małżem, wózek i na salę z noworodkami… a ponieważ urodziłam o 23.45 (poganiania przez położną, żebym się pospieszyła to urodzę w znaku Wodnika). A było to 18 lutego….

 

Na Sali 3 osobowej Ja i jeszcze jedna Pani z córeczką… Po wymianie uprzejmości próbowałam nakarmić moją małą drzy papę…a że pora późna, pielęgniarki pospać nie mogły to mi go zabrały i nakarmiły butlą… z jednej strony byłam zła bo bałam się, że wpłynie to na moja laktację, a z drugiej szczęśliwa bo marzyłam tylko o .. spaniu…

Horror zaczął się rano…Moje piersi -  jak kamienie…I tu ukłon w stronę.. praktykantek. Tylko dzięki nim uniknęłam zapalenia i 40stopniowej gorączki… Jakoś poszło…

Potem szczepienia…badanie słuchu…przegląd pediatry…pierwsza kąpiel (pod kranem)…i moje niezdarne próby karmienia…i przerażenie..

….jak Ja sobie poradzę z taką małą istotką…