Dojrzałe macierzyństwo...

specjalnie nie pisze "rodzicielstwo".. bo chce o mnie samej...z mojej perspektywy...

Kiedyś Nishka poczyniła post o młodych matkach.. naprawdę młodych.. nastoletnich...

Ja jestem Matką z drugiego bieguna...

O ile z pierwszym wstrzeliłam się idealnie, rodząc przed 30stką (a dokładnie m-c przed 30stymi urodzinami :))..a tyle z młodą to już inna bajka...
Oboje byli planowani...w sensie.. świadomi praw i obowiązków.. hulaj dusza...bzykanko bez zabezpieczeń (swoją drogą : piękne czasy, buuuu)...
Młody poczęty na ziemi irlandzkiej, kiedy po 3 latach "naturalnych prób" poddaliśmy się i postanowiliśmy wyjechać na "saksy".. a tu proszę... po miesiącu.. dwie kreski... czyli pomogło niemyślenie, wyluzowanie, brak spinki i tzw. parcia na dziecko...
Druga pociecha, gdyby los pozwolił byłaby wcześniej.. zawsze chciałam rodzeństwo dla Michała..
ale los tak pokierował moim życiem ze przez 3 lata byłam samotną matką z dzieckiem i trudno było o.. zapylenie.. mówię oczywiście o świadomym :)))
A kiedy przyszedł ten moment.. zaszłam w ciąże w wieku 37 lat.. urodziłam w sumie też w tym samym wieku bo Hanka jest tzw. walentynkowym dzieckiem :) , poczętym w lutym, urodzoną w listopadzie...

Patrząc z perspektywy mojego wieku i mojego doświadczenie chcę się z Wami podzielić jak to jest ze mną...
Pierwsze co mnie zaskoczyło podczas wizyty u ginekologa to że jestem Matką z tzw. ryzyka...
Ogólnie tak się mówi kobietach po 35tym roku życia..
Ryzyko związane z urodzeniem chorego dziecka...Nie znam statystyk odnośnie młodszych kobiet, ale dla "nas" badania sprawdzające wady wrodzone są bezpłatne.. Piszę tu przede wszystkim o inwazyjnych badaniach takich jak. Amniopunkcja - kiedyś o tym pisałam, ciężko wracać, to były naprawdę trudno chwile...

Na porodówce, w naszym szpitalu, ogólnie z racji rodzenia drugiego dziecka byłam traktowana jak.. wieloródka.. czyli "Pani se świetnie da radę, Pani se poradzi"...a wiadomo, że każde dziecko jest inne i ten brak empatii pielęgniarek trochę mnie rozczarował...z drugiej strony, czułam, że te młodsze matki były traktowane bardziej protekcjonalnie...

Kondycja - uuuuu - u mnie kiepsko. Może to nieprzespane noce, praca, dwójka dzieci, sks, ale nie ma miejsce żeby mnie nie bolało.. a najbardziej kręgosłup... Najlepsze jest to kiedy tylko stękam małżowi, że nie pamiętam aby przy młodym tak mnie bolało, zawsze rzuca ten sam tekst "Kochanie, ale to było 8 lat temu"... :)))

Stabilizacja finansowa.. hmm... obecnie to chyba jakiś oksymoron... bo niezależnie czy masz 25lat czy 35 lat, twoja ciąża nigdy nie jest na rękę pracodawcy...

Dojrzałość emocjonalna...no cóż jako typowy DDA, jestem żywym przykładem "wiecznego dziecka", o rozpieprzonych emocjach, temperamentna, wulgarna, płaczliwa, niepewna, lękliwa..
nie no, naprawdę to zajebisty materiał na "dojrzałą matkę"... plusem jest że nad sobą pracuję więc jest szansa , że kiedyś nauczę swoje dzieci radzenia sobie z własnymi uczuciami...

Żeby mi się tak chciało jak mi się nie chcę - kurna - zazdroszczę Frytce - nie daleko mi do niej wiekowo, a kobitka ma dzieci prawie odchowane, luz blues, może się realizować, przeczytać książkę od początku do końca, dopić kawę, wyjść wieczorem kiedy zechce...(u mnie te zwykłe, proste czynności są na razie w kwestii marzeń)

Najcięższe działo zostawiłam na koniec...pomoc przy dzieciach...kiepsko...my w pakiecie mamy dziadków, niestety nie do pomocy, ale do opieki, co często sprzyja konfliktom, gdy małż pada na pysk, a Syn by chciał aby tata poszedł z nim na boisko pograć w piłkę...a tu trzeba teściowej zakupy zrobić, posprzątać, do lekarza zawieźć....to jest chyba największy minus późnego macierzyństwa...

Czy są jakieś plusy zapytacie?
Aha...dobra wymówka jak się czegoś nie chce, no bo dzieci małe, a to chore, a to nie ma z kim zostawić... :PP
Nigdy nie powiem, że się nie wyszumiałam.. oj, szumiałam, szumiałam i to bardzo :) wiec teraz nie jest mi kompletnie żal, a jak się trafi jakaś imprezka to jestem wniebowzięta choć i tak wolę dobre kino, pizzę z przyjaciółmi :)