Urodzinki

Rok temu :

Czwartek, 7.00 rano… :

- „Kochanie, chyba mam już „te” skurcze (no na pewno nie przypominały tych delikatnych sprzed 8 lat)…

-„ Ej, to super – zawołał radośnie małż – zawieziemy młodego do szkoły, pojedziemy na porodówkę, urodzisz i może jeszcze zdążę go odebrać ze świetlicy”..

No cóż, optymizm mojego męża zawsze mnie w nim pociągał. Po prostu.. sobie urodzę..

ehh ci Faceci…

 

Z drugiej strony wiedziałam, że nic nie pobije mój  pierwszy 10 godzinny poród syna… no chyba, że cesarka, a tej bałam się jak ognia…

 

Środa, 18.50, dzień wcześniej :

- „Panie doktorze, termin minął, ciśnienie wariuje, a skurczy brak, co robimy?”

-„Pani Gosiu, spokojnie, jeśli przez weekend nic się nie wydarzy, proszę przyjechać w poniedziałek. Mam wtedy dyżur, będziemy działać..”

(musicie wiedzieć, że mój lekarz to samo złoto, ubzdurałam sobie, że musze rodzić na jego dyżurze, po prostu jest najlepszy w całym szpitalu)

-„Ojej – stękam Ja- dopiero w poniedziałek pan doktor będzie?”

-„No w sumie, jeszcze jutro mam dyżur” – rzucił na odchodne lekarz….

Ha, matce nic więcej nie trzeba było. Jako że rozwarcie było niewielkie, postanowiła „trochę” pomóc naturze…naturalnie…zresztą lekarz nie widział przeciwskazań, oprócz zakazu oczywistych pewnych pozycji… Tak więc, jak tylko synek usnął, zaczęłam podchody  do małża J

Uff, plan zrealizowany…byłam tak podniecona, że nie mogłam zasnąć…całą noc rozwiązywałam krzyżówki, liczyłam „skurcze”…

Nastało czwartkowe rano….

Jedyną rzeczą, która spędzała mi sen z powiek była izba przyjęć. Jako „doświadczona” pacjentka patologii ciąży, widziałam te wieczne kolejki od rana.

Najgorsze było to, że do przyjęć zarówno na patologię ciąży, ginekologie i porodówkę była tylko jedna pielęgniarka i jedna izba przyjęć. Masakra…

No cóż, jak podjechaliśmy, kolejka już była… Niby rodzące mają pierwszeństwo, ale chyba tylko jakbym darła się w niebogłosy.. Na szczęście z „pomocą” przyszła mi jedna z pielęgniarek z patologii (rozpoznała moją facjatę, albo skojarzyła z koszem słodyczy, jak wychodziłam w 38 tygodniu z oddziału, hehe) biorąc wózek i bez kolejki wjechałyśmy na Izbę…

A potem…same wiecie…

Akurat poród córki był fantastycznym przeżyciem… Serio…dwie godzinki i po „sprawie”… jedyne co było kłopotliwe zbyt krótki okres między lewatywą, a tymi „prawdziwymi skurczami”. Naprawdę modliłam się w kiblu, przy każdym kolejnym skurczu aby trafić we właściwe miejsce…

Był oczywista mój położnik, przygnany sms ode mnie, cudowna położna, i wielkie podziękowania dla młodej lekarki za „riszerje” w miejscu nacięcia (dzięki jej pięknemu zaszyciu mogłam usiąść już na drugi dzień – w przeciwieństwie do pierwszego, gdzie przez miesiąc mogłam siedzieć tylko na dmuchanym kole)…

A teraz młoda kończy roczek…wszystkiego najlepszego córuniu…. J)))))