Wpis...bardzo osobisty...

"Żyła raz sobie mała dziewczynka. Jej życie nie było słodkie. W domu ojciec alkoholik.  Wieczne awantury. Krzyki. Co rusz była świadkiem brutalnych scen. Ojciec traktował mamę jak worek treningowy. Nigdy nie było wiadomo jak skończy się dzień…Awanturą czy jednak ojciec uśnie pijackim snem.

Dziewczynka nauczyła się zakładać najgorsze. Codziennie wyobrażała sobie. że ojciec znów przyjdzie pijany, ze będzie się o wszystko czepiał. Wiecznie gotowa, wiecznie czujna…

Nauczyła się też bronić mamę. Czasem uciekała z płaczem gdy widziała jak tata wyzywa mamę, ale gdy podnosił na nią rękę znajdywała w sobie siłę aby go złapać za ramie, próbując odciągnąć. Czasem krzyczała ile sił w płucach , aby przestał. Najczęściej wtedy gdy pięści lądowały na ciele jej mamy. Jej życie zdominowały strach, lęk o mamę.

Była też powierniczką ojca, gdy po napadzie szału, płakał jej, że to mamy wina, ze go sprowokowała. Musiała wysłuchiwać tych bzdet bo wiedziała, ze mama w tym czasie jest bezpieczna.

 

 

Dopóki nie poszła do szkoły to był jej jedyny świat. Wytworzyła w sobie mechanizmy obronne aby przetrwać w tej chorej rodzinie. Gdzie role się odwróciły. Zamiast żyć w poczuciu bezpieczeństwa, to ona chroniła mamę, kłamała ojcu, czuwała pod drzwiami gdy pijany  ojciec przekręcał klucz aby mama nie mogła wejść do domu.

W szkole najlepsza uczennica. Nie wiem skąd brała siłę na naukę. Chyba wierzyła mamie, że uczy się dla siebie, że to może być przepustka do innego, lepszego świata. Mimo, że było jej trudno, ale podświadomie wierzyła słowom mamy, że to kiedyś się skończy, że się wyprowadzi i będzie żyła swoim życiem.

Nie raz miała myśli samobójcze, ale zawsze coś ją powstrzymywało. Nadzieja, że będzie lepiej?

Minęło parę lat. Dziewczyna wyjechała do innego miasta. Rzadko przyjeżdżała do rodzinnego domu. Mimo, że była starsza wciąż czuła lęk przed agresją ojca.

Kiedy wracała do siebie oddychała z ulgą. Mimo obaw swojej mamy, ze teraz gdy będzie sama, to zachłyśnie się wolnością i zrobi coś głupiego. A ona wcale nie czuła się jak pies spuszczony ze smyczy, jak mawiał jej ojciec. Nie, ona cieszyła się ciszą, spokojem, normalnością..

Było coś co jej przeszkadzało w normalnym funkcjonowaniu, ale do końca nie wiedziała co to jest. Niby pewna siebie, ale strachliwa. Niby pyskata, ale  czasem bała się odezwać. Niby przebojowa, ale nieśmiała... takie życie na skrajnościach…

Po drodze ślub, wyjazd zagranice, dziecko, alkoholizm męża, walka o nie picie, rozstanie, trzeźwość, terapia, związek, drugie dziecko… Dużo stresu, mobilizacji…wtedy jeszcze mechanizmy z dzieciństwa się przydały…

Nagle, przyszedł taki moment że przyznała iż jest szczęśliwa…i jest problem…

Bo to co sobie wypracowała przez tyle lat, aby przetrwać w otaczającej jej rzeczywistości, obecnie stało się…zbędne ..wręcz niepotrzebne, wręcz przeszkadzające w obecnym położeniu …

I teraz nadszedł czas aby pożegnać się ze mała dziewczynką…lub po prostu dać jej odpocząć… podziękować za to że tyle lat ją wspierała. Pomagała wyjść z najgorszych opresji. Że nigdy nie pozwoliła jej zwątpić, że zasługuje na lepsze życie, że zasługuje na szczęście…

I teraz jako dorosła kobieta ma wszelkie narzędzia aby żyć tu i teraz. Aby swoim dzieciom zapewnić poczucie bezpieczeństwa.

Bo to co funkcjonowało kiedyś teraz się nie sprawdza…."

 

Cdn…