Okno...

W piątek zadzwoniłam spontanicznie do mojej mamy…

Obecnie przebywa na saksach zagranicą…

Zadzwoniłam, dziękując jej za to, że nie wyrzuciła nas przez okno jak byłyśmy małe…

Bo ja byłam tego bliska …

 

Szlochając w słuchawkę, że mam już dość i jestem wykończona prawie zerowa ilością drzemek, marudzeniem młodej, ogarnianiem chaty, staniem przy garach, własnym zakrztuszającym się kaszlem, nieskuteczną inhalacją (trudno o efekty gdy obiekt A ucieka przed sprzętem jak tylko był włączony), rozterkami czy wyjść na spacer, mimo że Ja powinnam leżeć, ale młoda się dotleniać, bo świeże powietrze najlepiej działa na katar..…I tak w tym nieustającym szlochu resztkami świadomości zastanawiałam się jak Ona nie zwariowała…

Nie dość, że znikąd pomocy, to jeszcze nadbagaż w postaci pijącego naszego ojca…

Mama się wzruszyła…zamiast mnie zjebać i przywołać do porządku … po prostu mi podziękowała…..za komplement…bo faktycznie miała przesrane…i że czasem kobieta tak ma, że beczka soli się przepełnia…i czasem się przeleje i jest ciężko… potem znów stopniowo się napełnia, ważne aby dbać o proporcje…coś się wleje, by potem cosik się ulało…

Ja przegapiłam ten moment kiedy doszłam do ściany i pozwoliłam aby zderzenie z nią było naprawdę bolesne…

W sobotę wystarczyło, że miałam wychodne i nawet za dzieciem zatęskniłam… J..no cóż okazuje się że moje macierzyństwo ma pewne granice…musze ich pilnować aby nie zwariować J bo o Siebie i własną równowagę psychiczną też trzeba dbać.

 

photo stąd